Wszechświat i człowiek Wszechświat, astronomia i człowiek. Czym jest wszechświat, dlaczego tak intryguje, stawia pytania, odpowiada na nie i jednocześnie rodzi kolejne.

Znani naukowcy

Obraz Wszechświata i zachodzących w nim zdarzeń nie byłby dla nas tak dobrze znany gdyby nie wybitni uczeni, w tym astronomowie i fizycy, którzy całe swoje życie poświęcili badaniom i obserwacjom.

Wybierz osobę aby przejść do jej opisu:

• Albert Einstein
• Aleksander Wolszczan
• Christian Huygens
• Edwin Powell Hubble
• Galileo Galilei
• Izaak Newton
• Jan Heweliusz
• Johannes Kepler
• Klaudiusz Ptolemeusz
• Mikołaj Kopernik
• Stephen Hawking
• Tycho de Brahe

Albert Einstein urodził się w rodzinie żydowskiej z miejscowości Ulm (Niemcy). Zaczął szkołę w Munich w roku 1886. Od 1891 roku studiował matematykę. W 1894 roku jego rodzina przeprowadziła się do Milan ale on został w Munich. Uczęszczał on do szkoły średniej w Aarau. W międzyczasie napisał esej, w którym opisywał swoje plany na przyszłość. W 1900 roku został nauczycielem matematyki i fizyki, co było jednym z jego zamierzeń opisywanych w eseju. Uniknął służby wojskowej z powodu płaskostopia i żylaków. Przez kilka lat pracował jako nauczyciel, między innymi w wyższej szkole w Winterthur, a potem w prywatnej szkole Schaffhausen. Pracował także na podrzędnym stanowisku w federalnym biurze patentowym w Bern. Mając 26 lat opublikował pracę (Zur Elektrodynamik bewegter Korper) zawierającą podstawowe idee szczególnej teorii względności. W pracy tej wysunął nowe koncepcje czasu i przestrzeni, zerwał z pojęciem czasu absolutnego, łącząc przestrzeń i czas w czterowymiarową czasoprzestrzeń. W 1908 roku Einstein został wykładowcą na Uniwersytecie w Bern. W następnym roku został profesorem fizyki w Uniwersytecie w Zurichu. Zrezygnował wtedy z wykładania i z pracy w biurze patentowym w Bern. W 1911 roku został mianowany profesorem na Uniwersytecie Karl - Ferdinand w Pradze.

W 1914 roku powrócił do Niemiec ale nie ubiegał się o niemieckie obywatelstwo. Przyjął on pozycję badacza w Akademii Nauki i przewodniczącego na Uniwersytecie w Berlinie. Zaoferowano mu także pozycję dyrektora Instytutu Fizyki w Berlinie imienia Kaiser Wilhelm. W 1915 roku opublikował on ostateczną wersję ogólnej teorii. Był on ubóstwiany w prasie angielskiej. 7 listopada 1919 roku londyński "Times" miał nagłówek "Rewolucja w nauce - Nowa teoria Wszechświata - Poglądy Newtona obalone". W 1920 roku wykłady Einsteina w Berlinie zostały przerwane z powodu demonstracji antyżydowskich. W 1921 r. otrzymał nagrodę Nobla za odkrycie praw zjawiska fotoelektrycznego i prace w zakresie fizyki teoretycznej. W 1933 r. zmuszony został do opuszczenia Niemiec. Objął stanowisko profesora w Institute for Advenced Study w Princeton (USA). W czasie II wojny światowej popierał prace zmierzające do budowy bomby jądrowej, jednak po wojnie uznał, że dalsza rozbudowa arsenału jądrowego zagraża istnieniu ludzkości, przed czym nieraz publicznie ostrzegał. Po śmierci pierwszego prezydenta Izraelu w 1952 roku, rząd Izraelu zaoferował Einsteinowi to stanowisko, jednak on odmówił. Przed śmiercią, w roku 1955, usilnie pracował nad unitarną teorią pola. Miał nadzieję, że uda mu się wyjaśnić w jednym wzorze oddziaływanie wzajemne teorii grawitacyjnej z teorią pola elektromagnetycznego. Tydzień przed śmiercią napisał ostatni list adresowany do Bertranda Russela. Einstein został poddany kremacji w Trenton, New Jersey o godzinie 16, 18 kwietnia 1955 roku, czyli w dniu jego śmierci.

Aleksander Wolszczan to współczesny polski astronom, odkrywca pierwszego pozasłonecznego układu planetarnego. Urodził się w Szczecinku w 1946 r. Ukończył studia astronomiczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (1969) oraz uzyskał stopień doktora za pracę dotyczącą struktur scyntylacyjnych w widmach pulsarów (1975). Od 1992 r. pracuje w Uniwersytecie Stanowym Pensylwania (Penn State University) jako profesor astronomii i astrofizyki. W 1991 roku odkrył 3 planety krążące wokół pulsara PSR 1257+12, było to pierwsze odkrycie planet pozasłonecznych (wyniki opublikował w 1992 r. w "Nature" i w 1994 r. w "Science"). Otrzymał Nagrodę Młodych Polskiego Towarzystwa Astronomicznego (1976), nagrodę Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej (1992).

Jako matematyk Huygens zajmował się rozwojem rachunku różniczkowo-całkowego. Podczas swoich matematycznych studiów opracował również teorię dotyczącą gry w kości, którą opublikował jego nauczyciel matematyki Frans van Schooten w 1657 roku w książce pod tytułem De ludo aleae. Była to jedna z pierwszych prac dotyczących teorii prawdopodobieństwa. Na polu fizyki prowadził szereg prac dotyczących optyki. Sformułował zasadę Huygensa, która mówi o rozchodzeniu się fal w pobliżu przeszkód. Jego doświadczenia potwierdzały teorię o falowej naturze światła. Badał również zjawisko załamania światła w różnych materiałach. Huygens współpracował z Antonim van Leeuwenhoekiem. Razem opracowali bardzo doskonałe soczewki. Dzięki opanowaniu przez Christiana zasad optyki Antoni był w stanie wykonać ze szkła oraz kryształu doskonałe soczewki. Pozwoliło to na zbudowanie mikroskopów i teleskopów optycznych. Huygens i Leeuwenhoek prowadzili wspólnie obserwacje żywych komórek. Dzięki swoim badaniom w optyce opracował przyrządy astronomiczne, w których zredukował aberracje. Obrazy kosmosu stały się dużo bardziej wyraźne. Obserwacje astronomiczne poprzez nowy teleskop doprowadziły go do odkrycia w roku 1655 księżyca Saturna, który został nazwany Tytan. Jego badania objęły również pierścienie Saturna, co zaowocowało sformułowaniem w roku 1656 hipotezy mówiącej, że zawierają one kosmiczny gruz. W tym samym roku Christian zdołał rozdzielić obraz Obłoku Oriona na poszczególne gwiazdy. Najjaśniejszy rejon tego obłoku nosi nazwę "Obszar Huygensa". Christian prowadził też obserwację pojedynczych gwiazd, dzięki czemu odkrył, że niektóre z nich tak naprawdę są podwójne. Zegar wahadłowy został wynaleziony przez Galileusza oraz Leonardo da Vinci, jednak to właśnie Christian zbudował pierwsze dokładne zegary wahadłowe. Swoje zegary opisał w książce "Horologium oscillatorium". W roku 1666 przeniósł się do Paryża, gdzie wykładał na uniwersytecie do 1681 roku. W roku 1667 obserwacji jako pierwszy obliczył prędkość światła (220 tys. km/s). Od czasów Arystotelesa uważano, że światło ma nieskończoną prędkość. W Paryżu Huygens prowadził badania razem z Giovanni Domenico Cassini w obserwatorium paryskim. Kiedy poważnie zachorował w roku 1681 powrócił do Hagi. Huygens był jednym z pierwszych myślicieli, którzy wysunęli ideę życia pozaziemskiego. Huygens zmarł w swoim domu 8 czerwca 1695 roku.

Edwin Powell Hubble - Astronom amerykański urodzony w 1889 r. w Missouri. Studiował na uniwersytecie w Chicago (astronomię) oraz w Oksfordzie (prawo). Podczas studiów na Uniwersytecie Chicago skoncentrował się na matematyce oraz astronomii. Przez następne trzy lata studiował prawo na uniwersytecie w Oxfordzie. Uzyskawszy tytuł magisterski (Master of Arts), powrócił do Stanów Zjednoczonych, gdzie został nauczycielem i trenerem koszykówki w New Albany w stanie Indiana. Do astronomii Hubble powrócił w Obserwatorium Yerkes należącym do Uniwersytetu Chicago, gdzie uzyskał tytuł doktora w roku 1917. Dwa lata później otrzymał propozycję zatrudnienia w obserwatorium Mount Wilson w Pasadenie w Kalifornii, gdzie pracował aż do śmierci. Jego przybycie do Mount Wilson zbiegło się w czasie z ukończeniem budowy najpotężniejszego wówczas na świecie Teleskopu Hookera o średnicy 100 cali. Dzięki poczynionym przy jego użyciu w latach 1923 - 1924 obserwacjom, Hubble ustalił ponad wszelką wątpliwość, że zaobserwowane już wcześniej z zastosowaniem słabszych instrumentów niewyraźne obiekty określane mianem mgławic nie znajdują się - jak sądzono - w obrębie naszej galaktyki, lecz same stanowią odrębne galaktyki poza Drogą Mleczną. W 1924 r. odkrył cefeidy w kilku mgławicach (m. in. w M31 - Galaktyka w Andromedzie) i wykazał, że są to mgławice pozagalaktyczne (według dzisiejszej terminologii: inne galaktyki). Opracował klasyfikację morfologiczną galaktyk (na podstawie wyglądu) oraz zaproponował schemat ich ewolucji. Badał rozmieszczenie galaktyk i odkrył rozszerzanie się Wszechświata (tzw. ucieczka galaktyk). Ustalił, iż istnieje zależność prędkości oddalania się galaktyki od jej odległości od nas (prawo Hubble'a, 1929).

Galileusz urodził się w 1564 roku w Pizie. Zabłysnął geniuszem bardzo wcześnie, gdyż już jako student miejscowego uniwersytetu dokonał bardzo ważnych odkryć. Zauważył między innymi, że wahadło danej długości waha się w stałym tempie, bez względu na to, jak bardzo zostało odchylone od położenia równowagi. Według historycznych przekazów również w Pizie wykonał swoje słynne doświadczenie - zrzucił z Krzywej Wieży dwa ciała o różnej masie, dowodząc, że spadają z tym samym przyspieszeniem. W 1592 roku opuścił on rodzinne miasto i objął katedrę na uniwersytecie w Padwie. Następnych osiemnaście lat było najbardziej twórczym okresem w jego życiu. Zyskał sławę dzięki pracom na temat dynamiki, czyli nauki o poruszających się ciałach, jak również dokonał wielu astronomicznych obserwacji, które zrewolucjonizowały naukowy obraz Wszechświata. Używając własnoręcznie skonstruowanego, prymitywnego teleskopu, Galileusz dokonał przeglądu olbrzymich, dotychczas nieznanych połaci nieba. Dostrzegł góry na Księżycu, satelity Jowisza oraz setki nowych gwiazd .Śledził i opisywał zachowania ciał niebieskich, rejestrował gazy Wenus i wędrówki plan na Słońcu. Wszystkie swoje obserwacje opublikował w 1610 roku w książce "Gwiezdny posłaniec". Na podstawie przeprowadzonych badań Kosmosu Galileusz doszedł do wniosku, że planety i Księżyc mają wiele wspólnych cech z Ziemią. Mimo że każda z nich wygląda nieco inaczej, z pewnością są ciałami tego samego rodzaju. Twierdzenie to było zupełnym zaprzeczeniem teorii Ptolemeusza i Arystotelesa. W ten sposób Galileusz poparł tezy Kopernika i w "Dialogu o dwu najważniejszych układach świata: Ptolemeuszowym i Kopernikowym", opowiedział się za modelem heliocentrycznym. Galileusz zmarł w 1642 roku. Argumenty zawarte w jego traktatach przekonały następne pokolenia europejskich astronomów, że Ziemia krąży wokół Słońca.

IZAAK NEWTON - 1642 - 1727

Izaak Newton urodził się rok po śmierci Galileusza w angielskim miasteczku Woolsthorpe. Podczas swojej kariery naukowej dokonał wielu ważnych odkryć z dziedziny matematyki, fizyki i astronomii. Stworzył teorię, która formułowała prawa fizyki rządzące zarówno Układem Słonecznym, jak i otaczającym nas światem. Według tej teorii planety, w tym również Ziemia są utrzymywane na swych orbitach przez siłę grawitacji Słońca. Zainteresował się on teorią grawitacji obserwując jabłka spadające z drzewa. Nurtowało go pytanie jaka jest natura siły przyciągającej jedne ciała do drugich. Doszedł do wniosku, że ta sama siła, która powoduje spadanie jabłka na ziemię, utrzymuje Księżyc na orbicie wokół Ziemi, a Ziemię na orbicie wokół Słońca. Teorię grawitacji wraz z innymi zasadami dynamiki Newton opisał w traktacie "Zasady matematyczne filozofii naturalnej". Zawarł w nim między innymi jedno proste równanie matematyczne, pozwalające przewidzieć eliptyczny kształt orbit planetarnych. Grawitacyjna siła działająca między dwoma dowolnymi ciałami jest proporcjonalna do ich masy i odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między nimi. Oznacza to, że im bliżej siebie znajdują się ciała, tym większa jest siła ich wzajemnego przyciągania. Będąc dorosłym człowiekiem stworzył teorie matematyczne, przedstawiające Wszechświat jako ogromną machinę, której wszelkie ruchy można przewidzieć. Izaak zaprojektował nowy typ teleskopów, który wykorzystywał zwierciadła zamiast soczewek, dając tym samym wyraźniejszy obraz. Jego wynalazek jest stosowany do dziś.

Jan Heweliusz urodził się w Gdańsku. Pochodził z bogatej rodziny kupieckiej. Rodzice przeznaczyli go na stanowisko w zarządzie rodzimego miasta. W związku z tym odbył studia prawne w Holandii, Anglii i Francji. Jeszcze przed wyjazdem interesował się obserwacjami astronomicznymi. W roku 1639 poświęcił część majątku rodzinnego na budowę własnego obserwatorium astronomicznego. Heweliusz zbudował olbrzymie przyrządy pomiarowe, przez co zdołał udoskonalić powtarzalną dokładność pomiarów pozycji gwiazd do jednej minuty w mierze łukowej "gołym okiem". Tym samym przewyższył dokładność osiągniętą przez Tycho de Brahe. Z pomocą swojej drugiej żony, Elżbiety, skompletował katalog gwiazd, który okazał się niezwykle kompletny. Niestety duża część informacji uległa zniszczeniu, kiedy to 26 września 1679 jego dom i obserwatorium się spaliły. Jego "Atlas Ciał Niebieskich", stanowiący efekt pracy całego życia, został złożony i opublikowany pośmiertnie w roku 1690, przez jego żonę. Na początku okresu 1670 - 1679 Heweliusz zaangażował się w tok gorącej polemiki z Johnem Flamsteedem, a później z Robertem Hookem, którzy uznawali, że tylko użycie teleskopów i mikrometrów pozwalało na dokładne określenie pozycji ciał niebieskich. Rozejm został osiągnięty dopiero w roku 1679, kiedy to młody wówczas Edmund Halley, odwiedził Heweliusza w Gdańsku. Halley potwierdził, ze Heweliuszowy sposób pomiaru był tak samo dokładny jak inne współcześnie znane sposoby, łącznie z teleskopem pomiarowym, który przywiózł ze sobą z Anglii. Heweliusz był znanym i szanowanym astronomem. W roku 1664 został przyjęty do angielskiego Royal Society, a w 1666 zaoferowano mu główną pozycję w nowo zbudowanym obserwatorium w Paryżu, której nie przyjął. Heweliusz przeprowadził wiele obserwacji księżycowych, planetarnych i słonecznych. 22 listopada 1644 zaobserwował fazy planety Merkury. Heweliusz wykorzystał własne obserwacje plam słonecznych do określenia okresu obrotów słońca, z dokładnością większą niż osiągniętą przez poprzedników. Dał nazwę "faculae" jasnym regionom wokół plam słonecznych. Jan Heweliusz zmarł 28 stycznia 1687 roku w dniu swoich 76 urodzin.

Johanes Kepler to astronom niemiecki i matematyk. Urodził się w 1571 roku w miasteczku Weil der Stadr położonym na terenie Świętego Cesarwtsa Rzymskiego. W 1601 roku odziedziczył stanowisko cesarskie matematyka na dworze w Pradze po innym wielkim uczonym, Tychonie de Brahe. Kepler zyskał dostęp do bardzo cennych obserwacji, które Tycho poczynił gołym okiem w ciągu kilku dziesięcioleci. Przez lata analizował on uzyskane pomiary, aby ostatecznie potwierdzić słuszność modelu heliocentrycznego. W szczególności próbował on wyznaczyć orbitę Marsa, ale kołowy kształt toru tej planety nie pasował do pomiarów Brahego. Kepler doszedł do wniosku, ze znacznie lepiej pasuje do tego celu inna geometryczna figura - elipsa. Planeta w ruchu po orbicie eliptycznej zbliża się do Słońca, to znów od niego oddala. Będąc bliżej Słońca planeta porusza się szybciej. Jej owalny kontur można ściśle opisać za pomocą wzorów matematycznych. Definiują ją dwa wewnętrzne punkty, zwane ogniskami, charakteryzujące się tym, że suma odległości od nich do dowolnego punktu elipsy jest wielkością stałą. Wkrótce powstał model układu, w którym wszystkie znane planety krążą po orbitach eliptycznych wokół Słońca, położonego w ich wspólnym ognisku. To odkrycie obaliło pogląd o kołowych torach ciał niebieskich. Sformułował prawa Keplera na podstawie analizy obserwacji ruchu planet.

Klaudiusz Ptolemeusz to astronom, matematyk, geograf i teoretyk muzyki. Działał w Aleksandrii. Był twórcą spójnej teorii matematycznej geocentrycznego systemu budowy świata. Całokształt ówczesnej wiedzy astronomicznej zawarł w 13 księgach dzieła "Mathematike syntaxis", znanego pt. "Almagest", które aż do XVI w. było uznawane za podstawowy wykład astronomii matematycznej. Popierał on geocentryczny obraz Wszechświata oraz teorię epicykli Apoloniusza. Wprowadził dodatkowe elementy geometryczne, między innymi deferenty, czyli koła mimośrodkowe, których środki leżą nieco poza Ziemią; oraz ekwanty, czyli punkty wyrównawcze, wokół których zakreślane są epicykle. Te przesunięcia orbit i epicykli miały w pełni wyjaśnić obserwowane ruchy planet. Podczas gdy tory tych ciał niebieskich były złożone, Słońce, Księżyc i gwiazdy zataczały prostsze orbity wokół naszej Ziemi.

Mikołaj Kopernik to polski astronom, matematyk, ekonomista, lekarz, urodzony w 1473 r. w Toruniu przy ul. św. Anny (obecnie: Kopernika). Wszechstronnie wykształcony, studiował nauki przyrodnicze, w tym metody obserwacji astronomicznych, na Akademii Krakowskiej, prawo w Bolonii i medycynę w Padwie. W 1503 doktoryzował się z prawa kanonicznego. Po powrocie do Polski mieszkał w Lidzbarku Warmińskim, Fromborku (1510), Olsztynie (1520 - 1521, w czasie wojny polsko - krzyżackiej). Tam też przeprowadzał obserwacje astronomiczne i pisał swoje dzieła. Doszedł do wniosku, że teoria Ptolemeusza nie wyjaśnia drogi ruchu planet. Odkrył, że to Słońce, a nie Ziemia, jest środkiem Wszechświata, a wszystkie planety, w tym także Ziemia, poruszają się wokół Słońca po kolistych orbitach. Kopernik był twórcą systemu heliocentrycznego. Wiedząc, że jego odkrycia nie zyskają aprobaty Kościoła, który uważał Ziemię za najważniejsze miejsce we Wszechświecie, powstrzymał się z opublikowaniem swego dzieła. Książka "O obrotach ciał niebieskich" ukazała się drukiem dopiero w 1543 roku, czyli w roku śmierci Kopernika.

Stephen William Hawking urodził się 8 stycznia 1942 r. w Oxfordzie, w Anglii. Jest synem Franka Hawkinga, lekarza i biologa, który specjalizował się w chorobach tropikalnych, oraz Isobel Hawking. Od trzynastego roku życia Hawking uczęszczał do St. Albany School. Jako nastolatek postanowił studiować matematykę lub fizykę. W 1959 r., mając 17 lat, otrzymał stypendium na studia w Oxfordzie. Studiował tam dwa lata, potem przeniósł się do Cambridge. Na początku 1963 r. Hawking zachorował na stwardnienie zanikowe boczne (ALS) - chorobę, która powoduje nieodwracalne zmiany w kręgosłupie, szpiku i korze mózgowej, a w następstwie prowadzi do zaniku mięśni. Początkowo Hawking był załamany diagnozą, potem jednak, gdy proces zmian się zatrzymał i wiadomo było, że śmierć nie nastąpi szybko, pokonał depresję i postanowił pracować, mimo że choroba przykuła go do wózka inwalidzkiego i właściwie odebrała mu mowę. W 1966 r. po uzyskaniu doktoratu za pracę Properties ofthe Expanding Universe, pozostał w Gonville i Caius College jako członek wydziału matematyki stosowanej oraz Instytutu Astronomii Teoretycznej. Od początku swojej pracy zawodowej Hawking zajmował się podstawowymi problemami kosmologii. W połowie lat sześćdziesiątych pozostawał pod wpływem Rogera Penrose'a, słynnego matematyka i fizyka teoretyka, który badał "osobliwości" w teorii względności. Współpracując z Penrose'em w badaniu osobliwości, Hawking dokonał swego pierwszego ważnego odkrycia. "Ważne pytanie: czy był początek, czy nie?" - pisał później Hawking. - Roger Penrose i ja odkryliśmy, że jeżeli ogólna teoria względności jest słuszna, to wszechświat musiał mieć początek". Twierdzenie Hawkinga i Penrose'a o osobliwościach zostało ogłoszone w 1970 r. W połowie lat siedemdziesiątych Hawking skoncentrował się na fizyce czarnych dziur. Odkrycie, że powierzchnia czarnej dziury nie może nigdy zmaleć, doprowadziło go do wniosku, że ma ona związek z entropią, która jest miarą stopnia nie uporządkowania układu. Początkowo Hawking traktował ten pomysł tylko jako analogię, jednak Jacob Bekenstein wysunął przypuszczenie, że powierzchnia czarnej dziury jest rzeczywiście miarą jej entropii. Hawking początkowo się nie zgadzał, później zmienił zdanie i w 1974 r. udowodnił, że czarne dziury mają niezerową temperaturę i emitują promieniowanie. To zjawisko nazwano, ku rozczarowaniu Bekensteina, promieniowaniem Hawkinga. Odkrycie Hawkinga było tak zaskakujące, że początkowo zostało odrzucone, jednak zastosowanie teorii kwantów i termodynamicznych zależności do scharakteryzowania czarnych dziur wydawało się bardzo interesujące i dość przekonujące. W 1979 r. Hawking został mianowany profesorem matematyki na katedrze Lucasa na uniwersytecie w Cambridge. Hawking uzyskał wiele nagród, był bohaterem programu BBC, a jego książka Krótka historia czasu stała się bestsellerem. Na jej osnowie nakręcono film dokumentalny z Hawkingiem w roli głównej. W połowie lat osiemdziesiątych Hawking zaczął się interesować zastosowaniem teorii kwantów do warunków istniejących na początku wszechświata, w chwili "wielkiego wybuchu". Wspólnie z Jamesem Hartle'em napisał ważną pracę "The Wave Function of the Universe", która miała zasadnicze znaczenie dla powstania dziedziny znanej jako kosmologia kwantowa. Hawking i Hartle opracowali "hipotezę braku brzegu", która określa warunki początkowe wszechświata. Kilka lat po tym, jak dowiedział się o swojej chorobie, Stephen Hawking poślubił Jane Wilde. Mieli troje dzieci. Przez wiele lat Jane opisywano w prasie jako wierną towarzyszkę Stephena, a jednak ich małżeństwo się rozpadło. W 1985 r. Hawking zamieszkał z Elaine Mason, jedną ze swoich pielęgniarek. Przyczyną rozwodu była między innymi sprawa religii; z biegiem lat Hawking stawał się coraz bardziej zdecydowanym ateistą, jego żona natomiast zachowała głębokie przekonania religijne. W książce "Krótka historia czasu" Hawking pisze, że usiłuje zrozumieć "umysł Boga".

Tycho de Brahe był duńskim astronomem, który w swym obserwatorium na wyspie Hveen, opodal szwedzkiego wybrzeża, dokonywał wielu precyzyjnych obserwacji gwiazd i planet. Brahe był wnikliwym obserwatorem i jego mapy morza były dokładniejsze niż jakiekolwiek wykonane przed nim. W 1572 roku zaobserwował gwiazdę supernową w gwiazdozbiorze Kasjopei. W założonym przez siebie w 1576 roku obserwatorium astronomicznym Uraniborg, w pobliżu Kopenhagi, wykonał wiele bardzo dokładnych obserwacji planet, co umożliwiło Keplerowi potwierdzenie teorii heliocentrycznej. Podał teorię budowy Układu Planetarnego, według której Ziemia miała być ciałem centralnym, okrążanym przez Księżyc i Słońce, zaś wokół Słońca miał krążyć Merkury, Wenus, Mars, Jowisz i Saturn.

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Układ słoneczny jest maleńką częścią wszechświata, którego centrum stanowi słońce, wokół którego krąży cała rodzina mniejszych ciał niebieskich. Obejmuje on 8 planet. Cztery z nich są stosunkowo niewielkie, maja skalistą powierzchnie, nazywają się Merkury Wenus Ziemia oraz Mars. Kolejne cztery maja postać gazowych olbrzymów, są to Jowisz, Saturn, Uran oraz Neptun.

Układ słoneczny jest maleńką częścią wszechświata, którego centrum stanowi słońce, wokół którego krąży cała rodzina mniejszych ciał niebieskich. Obejmuje on 8 planet. Cztery z nich są stosunkowo niewielkie, maja skalistą powierzchnie, nazywają się Merkury Wenus Ziemia oraz Mars. Kolejne cztery maja postać gazowych olbrzymów, są to Jowisz, Saturn, Uran oraz Neptun.

Układ słoneczny jest maleńką częścią wszechświata, którego centrum stanowi słońce, wokół którego krąży cała rodzina mniejszych ciał niebieskich. Obejmuje on 8 planet. Cztery z nich są stosunkowo niewielkie, maja skalistą powierzchnie, nazywają się Merkury Wenus Ziemia oraz Mars. Kolejne cztery maja postać gazowych olbrzymów, są to Jowisz, Saturn, Uran oraz Neptun.